เรื่อง: ข้อกฎหมายและข้อเท็จจริงในการต่อสู้คดีปราสาทพระวิหารเมื่อปี 2505 (ค.ศ.1962) และปี 2556 (ค.ศ.2013)
|
|
หมวดหมู่:
|
งานวิจัย
|
มิติ:
|
มิติการเมือง/Politics
|
พื้นที่/ขอบเขต:
|
ภายในประเทศ/Domestic/Local
|
ผู้เขียน:
|
วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร, นาย เชิดชู รักตะบุตร
|
หน่วยงานเจ้าของ:
|
วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร
|
ปีที่พิมพ์:
|
2559
|
จำนวนหน้า:
|
|
การเปิดเผยข้อมูล:
|
สาธารณะ
|
|
บทคัดย่อ:
ก
บทคัดยอ
เรื่อง ขอกฎหมายและขอเท็จจริงในการตอสูคดีปราสาทพระวิหาร
เมื่อป๒๕๐๕ (ค.ศ. ๑๙๖๒) และ ๒๕๕๖ (ค.ศ. ๒๐๑๓)
ลักษณะวิชา การเมือง
ผูวิจัย นายเชิดชู รักตะบุตร หลักสูตร วปอ. รุนที่ ๕๙
ประเด็นแหงคดีของคดีปราสาทพระวิหารระหวางไทยกับกัมพูชาอยูที่อธิปไตยเหนือ
ปราสาท มูลเหตุสําคัญแหงคดีปราสาทพระวิหารเกิดจากแผนที่ที่เปนผลงานของคณะกรรมการผสม
สยาม-ฝรั่งเศส ซึ่งมีหนาที่ปกปนเขตแดนนั้นมีความแตกตางจากขอเท็จจริงที่เปนอยูในภูมิประเทศ
จึงเปนสาเหตุของการแสดงเครื่องหมายปราสาทพระวิหารไวทางทิศใตของเสนเขตแดนที่ปรากฎใน
แผนที่ซึ่งเปนฝงกัมพูชาของเสนในแผนที่ ทั้งๆ ที่ตามความเปนจริงของภูมิประเทศ กับตามขอบทของ
สนธิสัญญาแลว ปราสาทตั้งอยูทางทิศเหนือของสันปนน้ําซึ่งอยูในฝงไทย ซึ่งเปนดังนั้นทั้งตาม
ขอเท็จจริงในสภาพทางภูมิศาสตรของภูมิประเทศและตามขอบทของสนธิสัญญา แตจากความเปนมา
ในประวัติศาสตร การทํางานของคณะกรรมการผสมสยาม-ฝรั่งเศส ผูทําหนาที่ปกปนเขตแดน สิ้นสุด
ลงกอนที่จะทําแผนที่สําเร็จ คณะกรรมการผสมฯ ไมเคยตรวจสอบความถูกตองและไมเคยรับรองแผน
ที่นั้น อยางไรก็ตาม ประเทศภาคีสนธิสัญญาไดรับใชงานและไดรับประโยชนจากแผนที่ฉบับนี้มาเปน
เวลานานทั้งในแงความมีเสถียรภาพและความเปนที่สุดของเสนเขตแดน เมื่อมีขอพิพาทเกี่ยวกับการ
ครอบครองพื้นที่เกิดขึ้น และไดมีการนําคดีขึ้นสูศาลจึงเกิดเปนประเด็นขอกฎหมายวาความเปน
สามเสาระหวางสนธิสัญญา กับแผนที่ และสภาพภูมิประเทศจริง นั้น สิ่งใดเปนเครื่องชี้อธิปไตยเหนือ
ปราสาทพระวิหาร ประเด็นแหงคดีไดทวีความซับซอนยิ่งขึ้น เมื่อกัมพูชาตองการขยายขอพิพาทจาก
ประเด็นอธิปไตยเหนือปราสาทเปนประเด็นดานเสนเขตแดน และขอใหศาลพิพากษาวาเสนในแผนที่
เปนเสนเขตแดนระหวางไทยกัมกัมพูชาไปดวย ซึ่งการขยายประเด็นแหงคดีนั้น มีผลใหเกิดการขยาย
พื้นที่พิพาทจากปราสาทหรือบริเวณปราสาทพระวิหารเปนเขาพระวิหารและพนมตรับหรือภูมะเขือ
ขอพิพาทที่ซับซอนในป๒๕๐๕ (ค.ศ. ๑๙๖๒) ไดถูกหยิบยกขึ้นขอใหศาลยุติธรรมระหวางประเทศ
ตีความอีกครั้งในป๒๕๕๔ (ค.ศ. ๒๐๑๑)
ในคดีแรกทั้งสองฝายตอสูดวยเหตุผลทางกฎหมายและหลักฐานทางภูมิศาสตร
ประวัติศาสตร และวัฒนธรรมอยางกวางขวาง แตศาลไดวินิจฉัยโดยอาศัยหลักกฎหมายวาดวยการ
ปฏิบัติตอมา (Acquiescense) กับหลักกฎหมายปดปาก (Estoppel) ไมใหไทยยกขึ้นตอสูวา ไทยไม
รับรองแผนที่ เปนผลใหศาลวินิจฉัยวาปราสาทพระวิหารตั้งอยูในดินแดนภายใตอธิปไตยกัมพูชา
แตในเวลาเดียวกัน ศาลก็วินิจฉัยวาประเด็นขอพิพาทในคดีนี้มีเรื่องเดียวคือเรื่องอธิปไตยเหนือดินแดน
ซึ่งไมใชเรื่องเสนเขตแดน ดังนั้น แมศาลจะพิจารณาเรื่องสถานะของแผนที่และเสนในแผนที่ซึ่งเปน
คุณแกกัมพูชาในประเด็นอธิปไตยก็ตาม แตศาลก็วินิจฉัยในฐานะที่เปนเหตุผลในการพิพากษา แตไมข
พิพากษาใหในฐานะที่เปนคําบังคับที่กัมพูชาจะอาศัยมาตีความเพื่ออางสิทธิในพื้นที่อื่นๆ
นอกเหนือจากบริเวณปราสาท ความขอนี้ไดรับการยืนยันอีกครั้งในคําพิพากษาตีความเมื่อป๒๕๕๖
(ค.ศ. ๒๐๑๓) คําพิพากษาตีความไดใหความกระจางแกคูความมากขึ้นวา พื้นที่บริเวณปราสาทที่ไทย
ตองถอนทหารนั้น คือยอดเขาพระวิหาร ซึ่งมีลักษณะภูมิประเทศเดนชัดทุกดาน สวนทางทิศเหนือ
ศาลตีความวาคือเสนในแผนที่ภาคผนวก ๑ ดังนั้น ในเมื่อแผนที่ภาคผนวก ๑ ถูกสรางขึ้นโดยผิดจาก
ความเปนจริง คําพิพากษาทั้งสองครั้งจึงยังไมสามารถเฉลยขอพิพาทระหวางสองประเทศไดทั้งหมด
ซึ่งจะยังเปนหนาที่ของคูความทั้งสองที่จะตองใชวิธีเจรจากันตอไป
abstract:
ABSTRACT
Title Fact and Legal Issues in the Case concerning the Temple of Phra
Viharn (Preah Vihear)
Field Politics
Name Mr.Chirdchu Raktabutr Course NDC Class 59
The subject matter of the Case Concerning the Temple of Preah Vihear
(Cambodia v. Thailand) is the sovereignty over the Temple. The origin of the dispute
between the two countries was that the geographical features on the map and the
actual terrain in the disputed area are not similar. The map, which was later called
Annex 1 Map, was the result of work done by the Franco-Siamese Mix Delimitation
Commission tasked by the Franco-Siamese Treaty of 1904. The fact that the Mixed
Commission had ceased its function before the completion of the production of the
map showed that the map was never verified or approved by the Mixed Commission.
However, subsequence practices showed that both Siam and France had used the
map and had benefited from the map especially by its stability and finality character
of the boundary settlement. However, the differences between geographical facts on
the ground and those shown on the Annex 1 Map and the text of the treaty
between France and Siam of 1904 brought about significant discrepancy of
interpretation between Thailand and Cambodia. The matter became more
complicated when the subject matter was extended from the sovereignty over the
Temple to cover Phnom Trab or Phu Makua. The case which had been decided by
the ICJ 1962 was raised to the Court again in 2011 to seek the clarification on the
word “vicinity of Temple”.
In 1962, both parties used extensive legal, geographical, cultural and historical
arguments in their pleadings and responses. However, the ICJ applied the rule of
acquiescence and the rule of estoppel hampering Thailand from claiming that it had
never accepted the map or being bound by it. On the other hand, although the
Court considered in favour of the map which was for the benefit of Cambodia but
the Court did not considered it as an operational clause which means that the
judgment did not support any other claims beside that which was the one and only
subject of the dispute in the case. This issue was brought to the ICJ again in 2011 to
seek clarification of the vicinity of the Temple or the Temple area which Cambodia
claimed that it covers areas beyond the Temple to reach that of Phu Makua or
Phnom Trab on the Annex 1 Map. In 2013, the Court gave further clarification of the2
word vicinity of the Temple or Temple area that it covers the whole promontory of
the Temple of Phra Viharn (Preah Vihear). The Court explained that there were clear
geographical feature on all side except to the North which the Court said that it was
the Annex 1 map line. Because this Annex 1 map line was drawn on data which is
different from geographical facts on the terrain, both judgments are unable to answer
the question raised to the Court. It is, then, the responsibility of Thailand and
Cambodia to find the solution between them through negotiation.
