เรื่อง: รูปแบบการปฏิรูปการปกครองของสมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ กับการบริหารราชการแผ่นดิน เพื่อเสนอต่อการจัดทำยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี
|
|
หมวดหมู่:
|
งานวิจัย
|
มิติ:
|
มิติการเมือง/Politics
|
พื้นที่/ขอบเขต:
|
ภายในประเทศ/Domestic/Local
|
ผู้เขียน:
|
วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร, พลโท หม่อมหลวง กุลชาติ ดิศกุล
|
หน่วยงานเจ้าของ:
|
วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร
|
ปีที่พิมพ์:
|
2559
|
จำนวนหน้า:
|
|
การเปิดเผยข้อมูล:
|
สาธารณะ
|
|
บทคัดย่อ:
ก
บทคัดยอ
เรื่อง รูปแบบการปฏิรูปการปกครองและการบริหารราชการแผนดินของ
สมเด็จพระเจาบรมวงศเธอ กรมพระยาดํารงราชานุภาพ เพื่อเสนอตอ
การจัดทํายุทธศาสตรชาติ๒๐ ป
ลักษณะวิชา การเมือง
ผูวิจัย พลโท หมอมหลวงกุลชาต ดิศกุล หลักสูตร วปอ. รุนที่ ๕๙
การวิจัยในครั้งนี้เปนการวิจัยเชิงคุณภาพ ที่มุงศึกษาเรื่องราวของสมเด็จพระเจาบรม
วงศเธอ กรมพระยาดํารงราชานุภาพ ในดานการปฏิรูปการปกครองในชวงที่พระองคทรงดํารง
ตําแหนงเสนาบดีกระทรวงมหาดไทย โดยไดอางอิงขอเท็จจริงจากพระนิพนธของสมเด็จฯ กรมพระยา
ดํารงราชานุภาพ ตลอดจนหนังสือและเอกสารตาง ๆ เปนจํานวนมาก โดยที่ผูเขียนไดกําหนด
วัตถุประสงคในการศึกษาคนควาที่สําคัญไว๓ ประการ คือ ๑. เพื่อศึกษาปญหาดานการปกครองที่
เกิดขึ้นในประเทศในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาเจาอยูหัว ซึ่งทําใหสมเด็จฯ กรมพระยา
ดํารงราชานุภาพ ทรงเขามามีบทบาทสําคัญในการแกไขปญหาดังกลาว ๒. เพื่อศึกษาแนวคิดวา
สมเด็จฯ กรมพระยาดํารงราชานุภาพทรงเปนผูวางรากฐานของกระทรวงมหาดไทยขึ้นเปนครั้งแรก
และ ๓. เพื่อเสนอผลการศึกษาตอการปฏิรูปการบริหารราชการแผนดินตามยุทธศาสตรชาติ๒๐
โดยผลการศึกษาพบวา มูลเหตุสําคัญที่ทําใหมีการปฏิรูปการปกครองและการ
เปลี่ยนแปลงระเบียบบริหารราชการแผนดิน มาจากปญหาและความกดดันตาง ๆ จากประเทศ
มหาอํานาจตะวันตก ตลอดจนปญหาภายในประเทศที่เกี่ยวของกับความเปนเอกภาพของชาติและ
ปญหาความลาหลังของประเทศ ดังนั้นสมเด็จฯ กรมพระยาดํารงราชานุภาพ จึงตองปฏิรูปการจัดสวน
ราชการบริหารของกระทรวงมหาดไทยทั้งในสวนกลางและสวนภูมิภาค ซึ่งถือวาเปนระบบการ
ปกครองที่ไดจัดตั้งขึ้นอยางทันสมัยและเหมาะสมกับความตองการของบานเมืองในสมัยนั้น
ผูวิจัยเห็นวาการศึกษาถึงผลงานและความสําเร็จดานการปฏิรูปการปกครองของ
สมเด็จฯ กรมพระยาดํารงราชานุภาพ สามารถนําไปประกอบการศึกษาดานประวัติศาสตรการ
ปกครองไดเปนอยางดีโดยที่ผูอานจะไดมีโอกาสเห็นถึงความพระวิริยะอุตสาหะของพระมหากษัตริย
ไทย ตลอดจนพระบรมวงศานุวงศในการปกปองอธิปไตยของชาติพระกรณียกิจทั้งปวงของสมเด็จฯ
กรมพระยาดํารงราชานุภาพนาจะเปนศูนยกลางแหงความสนใจของนักรัฐศาสตร นักรัฐประศาสน
ศาสตร หรือแมกระทั่งนักวิชาการ นักการเมืองและนักการปฏิรูป ที่จะมีบทบาทตอการปฏิรูปประเทศ
ทั้งในปจจุบันและอนาคต และที่สําคัญนาจะเปนประโยชนตอการจัดทํายุทธศาสตรชาติ๒๐ ป
abstract:
ABTRACT
Title Approaches to Governance and Administration Reform by Somdej
Krom Phya Damrong Rajanubhab Proposed for the Drafting of the
20-Year National Strategy
Field Politics
Name Lieutenant General M.L.Kulchart Diskul Course NDC Class 59
The main objective of this research is to distinguish and honor Prince
Damrong’s outstanding accomplishments in reforming the country during King Rama
V’s reign. Prince Damrong was one of the forefathers in history and domestically
known as the ‘Father of Thai History and Archaeology’. His whole life is dedicated
and honored by the memory his living accomplishments, of a man who passed his
way in life, leaving a remarkable legacy for the country and his beloved monarch. It
can be said that the Prince was truly a remarkable individual who deservedly was the
first Thai to be globally recognized by UNESCO as one of the most important person
in the world during his time. This research also gives details of the Prince’s other
important achievements which can be used for academic purposes such as reference
and further study to enhance historical knowledge. More importantly, this research
also makes several recommendations toward implementing ‘20-year national
strategy.’ Somdej Krom Phya Damrong Rajanubhab, or Prince Damrong was born
on June 21, 1862, the fifty seventh son of King Rama IV. His mother was Dame
Choom. When the Prince was six years old, King Rama IV died and his half-brother,
then sixteen, assumed the throne as King Chulalongkorn or King Rama V. Education
was Prince Damrong’s first love. The Prince applied himself during his trip to Europe
with particular vigor on the various educational and governmental systems and asked
many probing questions. Upon his return to be shortly informed by the King that he
had in mind a new position for the Prince! King Chulalongkorn had read well the
signs of the times, with Britain and France slowly moving in on Southeast Asia. The
King felt it would not be long before Thailand itself would be facing the fate of
Burma and Indochina. To resist external pressure took a wisely conducted foreign
policy but it also meant that the internal government had to be strong. And, clearly,
it was not. The provinces were only loosely linked with the central government in
Bangkok; there was little control and direct relationship. Again, the King turned to2
Prince Damrong and asked him to take over the reorganization of the interior
government, to be the Minister of the Interior.
As could be expected, the Prince hesitated to leave his cherished field.
His work in education had just began, the seeds he was planting would not take root
without care. Prince Damrong also felt unequal to the task for he sensed the great
and grave difficulties involved. He had little experience in this area and did not want
to fail the King. But King Chulalongkorn knew his half-brother better than did the
Prince himself. There was clearly no one else who had the necessary energy, devotion and attention for detail as did Prince Damrong. The King pointed out the
greater need. Yes, the education system was crucial and a good start had been
made. But if the external threats to the future of Thailand were not checked by a
strong internal administration, of what value would the new education be? Above all,
the Prince was a loyal and devote subject of the King as well as a close confidant
and advisor. He took up the assignment with the same total dedication as he had
done before.
On April 1, 1892 Prince Damrong Rajanubhab became the first Ministry of
Interior. There was much to be done, especially the reform of the administration and
eventually the nation. A complete change had to be from the remnants of
feudalism that surrounded the administration of the interior to the demands of the
modern era. But Prince Damrong must have had a full sense of not only the urgency
of his task but of the sensitivity balanced forces of tradition and age against which he
was working. He moved slowly. He must understand the system before it was
changed; he must gather the facts before they would be put to use. So shortly after
his appointment he took two extended trips of inspection, one to the north, the
other to the south. But this in itself was an almost revolutionary departure. When
had a high ranking official left the leisure of Bangkok to struggle through unmarked
trails, rushing rivers, mountain passes and hot jungle to inspect administrative
operations in the provinces? Only in time of war or extremely grave danger was this
ever done. Prince Damrong had worked out a system by grouping the provinces and
their governors that brought the interior into much closer contact with the central
government and tied them in as dependent upon the government itself. His life was
one of dedication to his country, of continual contributions in almost every part of
the life and conscience of the nation.
